Zonder al te diep op de omstandigheden in te gaan, legt Sanne uit hoe zij pleegouders werden: “Door een vervelende situatie in de thuisomgeving moest Elise eigenlijk verhuizen, ver weg van school, vrienden en familie. Dat wilde ze echt niet. Mijn vriend en ik hadden nooit eerder over pleegzorg nagedacht, maar in deze situatie voelden we allebei al snel dat het een goede keuze zou zijn om Elise in huis te nemen.”
“Het voelt goed om te weten dat wij haar het gelukkige en stabiele leven kunnen bieden dat een kind verdient. Door onze vertrouwelijke band voelt het ook nooit onwennig dat ze in ‘ons’ huis is. We hebben de draai met z’n drietjes wel gevonden.”
Bewondering
“Vaak vertellen mensen ons dat ze bewondering voor ons hebben, omdat wij een kind in huis hebben genomen terwijl wij zelf nog geen kinderen hebben en relatief jong zijn vergeleken met andere pleegouders. Maar om eerlijk te zijn snappen we die bewondering soms niet. Het scheelt wel dat wij een groot sociaal netwerk hebben en altijd bij onze pleegzorgmedewerker terecht kunnen met zorgvragen. Daardoor voelt het alsof we het met z’n allen doen en niet met z’n tweeën”, relativeert Sanne het pleegouderschap.
Naast hun eigen netwerk kunnen ze ook terugvallen op de pleegzorgmedewerker van SDW. “De regelmatige huisbezoeken door de pleegzorgmedewerker zijn fijn. Ze luistert altijd goed naar ons en helpt ons als wij tegen problemen aanlopen.”
Fijne basis
Sanne vervolgt. “Ik kan me voorstellen dat mensen huiverig zijn om zich aan te melden als pleegouder. Nu ik er zelf middenin zit, kan ik alleen maar zeggen: de angsten zijn onterecht. Je haalt er zoveel voldoening uit en je krijgt genoeg hulp vanuit SDW. Waag de sprong en gun een kind een fijne basis.”
*De namen in dit artikel zijn gefingeerd vanwege privacyredenen.
